պայա

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [pɑˈjɑ]

վանկեր՝ պա•յա 

1. Մուշ, Սասուն, Մոկս, Շատախ՝ ոտքով, հետիոտն ◆ Ձիավորտան փախան, զլզլուն էցիկն խազեն (գավառ, շրջան)։ -Գիտի, փախեք օր Փըշկո-Նըռնոն հ՛ավալ պայա էր, մկա էղե ձիավոր, գիտի հա գիտի, փախեք օր պրծնիք։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)

Արտահայտություններ

1. պայա ըլնել,
2. պայա իլնել,
3. պայա իլնիլ
   1. ձիուց իջնել ◆ Սաց, Սև դև, պայա ըլի, ես դու ձեռ թալենք մե մեկու մեջք։ Ահ
   2. կանգ առնել ◆ Էսիկ ու խոր Կաթնով հախպուրն ի, քու խեր որ կը գըեր ըստեղ, Պայա կ՛իլներ, Խաց կ՛ուտեր, ճուր կը խմեր։ Սասնա ծռեր ◆ Օրմ գնաց, էրկու գնաց, գիշերըմ քաղաքըմ պայա էլավ։ Ահ

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։