պանղուր
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [pɑnˈʁuɾ]
վանկեր՝ պան•ղուր
- ոտքի կամ ձեռքի թեթև հարված ◆ Շնիկին պանղուրի տվեց, ետ վանեց։ (Ստեփանոս Մալխասյանց) ◆ Վիլհելմի թուլբուլովին ոչով անգաճ չը դրեց, շան տիզը չըգցեցին ու պանղուր տալով դուս արին։ (Խաթաբալա)
- (փխբ․) նախատական հանդիմանական խոսք, որով մեկին մի տեղից վռռնդում են. կորի, հայդա, ռադ եղիր
Արտահայտություններ
խմբագրելԱղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։