Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ պան•ց(ը)ր

Մարաշ՝ բարձր ◆ Դավիթ էգավ, գաննավ քաղքի մեչ, պանցր ծենով գանչեց, պոռաց, պոռաց։ Սասնա ծռեր ◆ Էս տղան մին մարթ ա եր կալալ, քյինացալ մին պեցոր սարի կոշտ։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ) ◆ Տիզափադ պեցիր սար ա, Սուն ու կյերանը քար ա։ Ահ ◆ Աշխարքըս վեր շոռ կյամ, Ամենան պեցուր սարը՝ տու։ ՆԼՂԺբ
մեծ ◆ Թաքավըերն ուրան զորավարներեն հրամայում ա, վըեր ուրան երգյիրումկ հիշքան քառասուն տըրըկանա պեցուր մարթ կա, կուտորեն։ ՆԼՂԺբ
վերև, վեր ◆ Տումե շենան պեցուր մին ախպուր կա։ ՆԼՂԺբ

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։