Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ պատ•կա•ռանք 

Ստուգաբանություն խմբագրել

Գոյական

  1. ակնածանք, հարգանք ◆ Որդին պատկառանքով վեր կացավ նստած տեղից: (Րաֆֆի)
  2. ամոթի զգացում, ամոթախածություն ◆ Նա դեռ անմեղ օրիորդի ամոթխածություն ուներ, իսկ հնազանդ հարսի` պատկառանք: (Րաֆֆի)
  3. պատկառելի լինելը ◆ Նրա վիթխարի, բարձր հասակը կորացել էր, նորից ամրացել, ճերմակ մազ ու մորուքը բռնել կուրծք ու երես, և աժդահայի ահավորության հետ խառնել, միացրել ծերության պատկառանքը: Հովհաննես Թումանյան

Հոմանիշներ խմբագրել

  1. ամոթ, ամոթխածություն, խիպ (արևմտհ․), պատկառ, պատկառություն
  2. հարգանք, մեծարանք, պատիվ, պատվազգացություն, պատվազդացում, պատկառ, պատկառություն
  3. ակնածանք, ակնածություն, երկյուղածություն, պատկառելիություն
  4. տե՛ս ամութույք

Արտահայտություններ խմբագրել

  1. պատկառանք ազդել` ներշնչել - իր հանդեպ հարգանք առաջացնել

Աղբյուրներ խմբագրել