ջալլատ
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ ջալ•լատ
- Նոր Նախիջևան՝ դահիճ ◆ Խալիֆը կանչում ա ջալլադին, ասում․ «Գնա էն զանջղի վիզը կտրի»։ Հժհք ◆ Ջանլաթը գալիս ա վազիրի գլուխն ու ախչկա գլուխը կտրում ա։ Հժհք ◆ Ֆալախա բառը դեռ նոր էր դուրս թռել սարդարի բերանից, որ երկու ջալլաթներ յական թոթափել հանեցին Ղևոնդի ոտքերից նախշուն գուլբաները և երեսի վերա գետնին ձգելով կաշկանդեցին ոտքերը փայտի վերա երկու կողմից ամրացրած է ոչխարի աղիքներից ոլորած պարանի մեջ։ (Պերճ Պռոշյան)
- անգութ, դաժան մարդ ◆ Եկ մորթե, ջալլաթըն դուն իս։ (Սայաթ-Նովա)
Արտահայտություններ
խմբագրել- ջալադ ննել - Մանազկերտ՝
- ջալլադ անել
- ջելադ անել
- ջելուդ անել - Նոր Նախիջևան՝ գլխատել ◆ Կան էկեկ, տեսնում ի՞նչըխ մարդի էկի, Իմ աղջկան խնձուր կուտրի, տարի. Բռնեցեք, բերեք էստի, էնի ջալադ էնինք։ Սասնա ծռեր ◆ Թագավոր վերցրու կասա.-Լաո, քու վիզ կտանիմ ջալադ էնեմ։ Հժհք
- ջալադի տալ - Մանազկերտ՝ գլխատել ◆ Թաքավոր կասա.-Ջալադչուն կանչեք, իդա տղեն տվեք ջալադի: Հժհք
Աղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։