Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ջալ•լատ

Նոր Նախիջևան՝ դահիճ ◆ Խալիֆը կանչում ա ջալլադին, ասում․ «Գնա էն զանջղի վիզը կտրի»։ Հժհք ◆ Ջանլաթը գալիս ա վազիրի գլուխն ու ախչկա գլուխը կտրում ա։ Հժհք ◆ Ֆալախա բառը դեռ նոր էր դուրս թռել սարդարի բերանից, որ երկու ջալլաթներ յական թոթափել հանեցին Ղևոնդի ոտքերից նախշուն գուլբաները և երեսի վերա գետնին ձգելով կաշկանդեցին ոտքերը փայտի վերա երկու կողմից ամրացրած է ոչխարի աղիքներից ոլորած պարանի մեջ։ (Պերճ Պռոշյան)
անգութ, դաժան մարդ ◆ Եկ մորթե, ջալլաթըն դուն իս։ (Սայաթ-Նովա)

ջալադ ննել - Մանազկերտ՝
ջալլադ անել
ջելադ անել
ջելուդ անել - Նոր Նախիջևան՝ գլխատել ◆ Կան էկեկ, տեսնում ի՞նչըխ մարդի էկի, Իմ աղջկան խնձուր կուտրի, տարի. Բռնեցեք, բերեք էստի, էնի ջալադ էնինք։ Սասնա ծռեր ◆ Թագավոր վերցրու կասա.-Լաո, քու վիզ կտանիմ ջալադ էնեմ։ Հժհք
ջալադի տալ - Մանազկերտ՝ գլխատել ◆ Թաքավոր կասա.-Ջալադչուն կանչեք, իդա տղեն տվեք ջալադի: Հժհք

Աղբյուրներ խմբագրել

Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։