ջահելնալ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ջա•հել•նալ 

1. Ղարաբաղ, Գորիս՝ երիտասարդանալ, երիտասարդ դառնալ, ջահել դառնալ ◆ Քանի մեծնա ուտե, խմե ու թաքրար ջահելնա։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու) ◆ Սա թեկուզ երեսուն տարով էլ ջահելանա, դարձյալ չի կարող իմ սիրտը շարժել։ Հովհաննես Թումանյան ◆ -Քու տեղեկներ ճամբա, էրթան ամահողութենի խնծոր բերին, կիր, կը ջհելնաս կէղնիս յոթ տարեկան տղի պեսս։ Հժհք ◆ Էտ մին խնձորը կտրում, կեսն ինքյն օտում, կեսը՝ պառավը, իլբիհալ ջըհիլանում ըն, տըեռնում տասնօխտը տըրեկան ջըհիլնե ՆԼՂԺբ

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։