ջամահաթ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ջա•մա•հաթ 

1. Արարատյան՝ ժողովուրդ, մարդիկ ◆ Տերտեր, օրհնյա ի տեր, ջամիաթ ականջ էրեք, մեր թագավորն ի՞նչ ունի։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու) ◆ Օրերեն մին օր մին երգյիրըմ ջամահաթը հըվաքըմ ըն մինդուզ չոլ տեղ, վեր ուրանց անա մին էաքավեր ճոկին։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ) ◆ Սաղ ջամյաթը քափավ մեյդան Թաքյ խրեղենին տսնելու։ (Քյոռ Օղլի) ◆ Երկնուց իրեք խնձոր իջավ, մեկը դիր գրողին, մեկը հեքիաթ ըսողին, մեկն է ջամաաթին: ՀԺՀ ◆ Դե, յալլա, ելեք ջամայաթ: (Քյոռ Օղլի) ◆ Տեսեք, խալխ, ջամահաթ, էս Սուփ Սարքըսի զորութինն է։ (Գրիգոր Տեր-Ալեքսանդրյան) ◆ Թե սուտ եմ ասում՝ այ ջամըհաթ է մատներդ կոխեցեք, աչքս հանեցեք։ (Խաչատուր Աբովյան) ◆ -Այ ջամիհաթ, ականջ դրեք, - դարձավ Սմբատը դեպի բազմությունը։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Տղեն ջաղամաթի մեջ բոռաց ու ըսեց.-Շըհատ մացեք, աղջիկ զրուցեց։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։