ջոթ

Հայերեն բարբառային բառ

ջոթ 1

• ՄՀԱ՝ [d͡ʒɔtʰ]

վանկեր՝ ջոթ 

1. Սեբաստիա, Խարբերդ, Մուշ՝ հին՝ մաշված շոր, քուրչ ◆ (Տղեն) քաեց ջոթ մի վըեր գլխուն, ջոկ տեղ պարկավ։ Հժհք
2. Խարբերդ՝ թոնրի ծածկոց
3. Խարբերդ՝ տանը գործ անելիս հագնելու շոր

Արտահայտություններ

1. հացի ջոթ, Խարբերդ՝ մաշված հին զգեստ, որ տատիկինները հագնում են հաց թխելիս

Հայերեն բարբառային բառ

ջոթ 2

• ՄՀԱ՝ [d͡ʒɔtʰ]

վանկեր՝ ջոթ 

1. Ղարաբաղ՝ ծայր, սկիզմ, ճոթ
2. վորջ, պոչ, ճոթ

Արտահայտություններ

1. ջոթ գըդռել, Համշեն՝ սկսել, սկիզբ դնել ◆ Այն ջոթ արավ աս դեղին մեյվա սադռուշը։ Փ. Սարգս ◆ Տիյծոնին ջուեթը կըդո։ Հովհաննես Թումանյան
2. ջունդը բռնել,
3. ջունդը կալնել,
4. ջունդը կցել, Ղարաբաղ՝ անվերջ շատախոսել, երկարաբանել
5. ջոնդ ջոնդի դնել, Ղարաբաղ՝ ծայր ծայրի դնել, ճոթ ճոթի դնել

Հայերեն բարբառային բառ

ջոթ 3

• ՄՀԱ՝ [d͡ʒɔtʰ]

վանկեր՝ ջոթ 

1. Արարատյան, Նոր Բայազետ, Կարին, Մուշ՝ ձիթհանքում վարպետին օգնող բանվոր ◆ Ջոթերը թիակներով խառնում են ծեծած կտավատը։ (Ստեփանոս Մալխասյանց) ◆ Ահա այս մարդը ձիթհանքի ... վարպետն է ... Այս երեք անձինքն էլ «ջոթերն» են։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։