ջուրք

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [d͡ʒuɾkʰ]

վանկեր՝ ջուրք 

1. զգեստի՝ սրբիչի՝ թաշկինակի եզրերին ոսկեթել զարդերով կար ◆ Հոն կը լվացվեր տիկնիկը, երեսըսբելով բարակ կտավներով ոսկեզօծ ջուրքերով բանված։ Տյուսաբ
2. Նոր Նախիջևան՝ գունավոր լայն գիծ թաշկինակի շուրջը

Արտահայտություններ

1. ծանր ջուրք, լայն ջուրք, որը շատ աշխատանք է պահանջում
2. ձեռքի ջուրք
   1. ձեռքի շնորհք, ձեռքով ընտիր բաներ պատրաստելը ◆ Ընթավուր ձեռքի ջուրք ուներ, ընթավուր սուր միտք ուներ, որ ամենքը զարմացել էին նրա վրա ու ասում էին, թե նրա շնորհքը տվովի ա։ Հժհք
   2. ձեռքի գործ, մեկի ձեռքի բանված ◆ Ըրիցանց Ծատուրի ձեռքի ջուրքն ա։ (Խաթաբալա)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։