ջրտկվոր
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [d͡ʒɾtkvɔɾ]
վանկեր՝ ջ(ը)ր•տըկ•վոր
- բույսերին՝ արտերին ջուր տվող, արտերը՝ այգիները ջրող, ջրվող, ջուր անող ◆ Լակլակ թափ տվող իր թևերուն ասաց. Մի դպիք իմ մանրիկ ձագերուն, ես ջրտըկվորն եմ պարոն Կիվիվուն։ (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Էրիկ կնիկի հեռքն ու անհամաձայնությունը, ժամու տերտերեն մինչև դաշտի ջրտվորներուն, թնճուկ, թքոտ գանգատները իր առջևեն կանցնեին։ (Թլկատինցի)
- դաշտի մշակների՝ հնձվորների համար տիկերով ջուր կրող, ջրկիր
Արտահայտություններ
խմբագրելԱղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։