սա
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [sɑ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ սա
վանկեր՝ սա
Ստուգաբանություն խմբագրել
Բնիկ հնդեվրոպական՝ *k՛o դերանունից։
Դերանուն
- առաջին դեմքի գոյականական ցուցական դերանուն, որ գործ է ածվում խոսողին մոտ գտնվող(կամ խոսողի մոտ եղող) անձի կամ առարկայի փոխարեն:◆ Սա քանի բերեց կրակին, սա հրեց դենը և սրանց մեջ սկսվեց մի լուռ կռիվ։ Հովհաննես Թումանյան
- (արևմտհ․) առաջին դեմքի ցուցական դերանուն, որ ցույց է տալիս խոսողին մոտ գտնվող(կամ խոսողին մոտ եղող) անձ կամ առարկա:◆ Ի՞նչ կսե սա մարդը։
Հոմանիշներ խմբագրել
- այս, ասիկա (արտսհմ․), (գվռ․) սվիկա, սվի, զվի
Արտահայտություններ խմբագրել
- սա չափ-այսչափ, այսքան
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։