սադա

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ սա•դա 

1. Արարատյան, Թբիլիսի, Ղարաբաղ, Գանձակ, Հավարիկ, Ուրմիա, Կարին, Մուշ, Վան, Մոկս, Գամիրք՝ մաքուր, անարատ ◆ Սադա կաթ։ (Հ.Մկրտչ)
2. միայն, հենց ◆  Սադա քու մասին ես խոսում։ (Հ.Մկրտչ.)
3. ամբողջովին ◆  Բախչեմ եմ ցաներ, սադա բիբարի ի։ (Աճ) ◆ Առաստաղ մի ունիմ, սատա կարկտան։ (Հժհ.-երկիք)
4. Նոր Նախիջևան, Գանձակ, Ղարաբաղ՝ առանց այլ գույների կամ նախշերի, միագույն, սայա (գործվածք)
5. Թբիլիսի՝ պարզ, հասարակ ◆  Լավ կոնեի վուր մե սադա ու սրտաբաց գիղըցու օջախի հիդ էի կապվի։ (ԳՍ)
6. Մուշ՝ բացի ◆  Հքա շորորա, ասլի զադա, Ես ի՞նչ ունիմ դարգից սադա, Քու ծոցն ընձի նխշուն հոդա։ (Բնս.)
7. Թբիլիսի՝ միամիտ ◆  Մակակո ջան, ինչի՞ իս էտենց սադա։ (Գարեգին Սևունց)
8. Հավարիկ՝ սոսկ, լոկ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ սա•դա 

1. Ղարաբաղ, Գանձակ՝ համբավ, անուն, հռչակ ◆  Սադաս դուս լա իկյած։ (Էդուարդ Աղայան)
2. լուր, ձայն

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։