Հայերեն

  • ՄՀԱ՝ [sɑmpɾɑsɑɾɑˈnɑ]

Ստուգաբանություն

խմբագրել

Բացատրություն

  1. (լեզվբ․) հնդկական քերականներից փոխառնված տերմին․ նշանակում է այն հնչյունական երևույթը, երբ վանկարար ձայնորդը կորցնում է իր նշանակությունը՝ նրա և նախորդող բաղաձայնի միջև ձայնավոր հնչյուն առաջանալու հետևանքով․ օրինակ, հուն․ ẕþıżóż֊ից ı֊ի անկումով առաջացել է żþıóż ձևը, որից և լատ․ certus (kertus)-ը

Հոմանիշներ

խմբագրել

Աղբյուրներ

խմբագրել
  • Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։