սեյրագ
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [sɛjˈɾɑɡ]
վանկեր՝ սեյ•րագ
- Հավարիկ, Կարին, Մուշ, Վան՝ նոսր, իրարից հեռու, ոչ խիտ ◆ Արտակը սեյրակ է բուսեր։ (Ստեփանոս Մալխասյանց) ◆ Բողկը որքան սեհրակ ըլնի, էնքան գլուխը մեծն կը բռնե։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու)
- Մուշ, Կարին՝ սաղր, ոչ խոր ◆ Էտ մարթը հ'ելավ, ըսավ՝ «Կայնի էրթամ, էտ թքերեն քաղեմ, կապեմ իմ օտարներու տակ, հ'ելլիմ ջրի սեյրակ տեղը, փորձեմ տեսնիմ, կը սկնիմ, թե՞ չէ»։ Հժհք
Արտահայտություններ
խմբագրելԱղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։