Հայերեն

  • ՄՀԱ՝ [sɛnsitiv tɑˈɾikʰ]

Բացատրություն

  1. (հոգեբ.) մարդու օնտոգենետիկ զարգացման այն շրջանը, երբ արտաքին որոշ ներգործությունների նկատմամբ երեխան դրսևորում է գերզգայունակության (ըստ Բ․ Գ․ Անանևի), որի հետևանքով լավագույն ներքին պայմաններ են ստեղծվում հիշողության, մտածողության և հոգեկան այլ ֆունկցիաների ու ընդունակությունների զարգացման համար


Աղբյուրներ խմբագրել

  • Ա․ Ա․ Նալչաջյան, Հոգեբանական բառարան («Լույս» հրատարակչություն), Երևան, 1984 — 240 էջ։