սղոց
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [sʁɔt͡sʰ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ ս(ը)•ղոց
Ստուգաբանություն խմբագրել
Գոյական
- պողպատյան ատամնավոր ժապավենով կամ սկավառակով գործիք՝ փայտեղեն՝ մետաղներ՝ քար կտրելու համար
- (փխբ․) (անարգ․) խոսելով՝ տրտնջալով՝ կշտամբանքներով մարդու մշտական նյարդային վիճակում պահող (մարդ) ◆ Սղոց է, հո կին չէ։
Հոմանիշներ խմբագրել
- խզար, բոլորկտուր, (գվռ․) մաշար, սիսո
- տե՛ս փշարմավ
Արտահայտություններ խմբագրել
- սղոցի նման՝ պես լինել - ոչ միայն իր այլ և ուրշների մասին մտածել
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
 |
Վիքիպեդիայում հոդված կա հետևյալ թեմայով՝ Սղոց: |