Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ սո•լուղ

Կարին, Համշեն՝ շունչ
արտաշնչված օդը, բերանի գոլորշին ◆ Էտոր սոլուղը կրակի պես ծառերը էրում էր։ Հժհք

սուլուղ անել, Կարին՝
1. շունչ քաշել, շնչել
2. հանգստանալ, շունչը տեղը բերել ◆ Էստեղ ... նոր ըխթիարները քիչ սոլուղ առան,, պառակ քիչ քնելու։ Հժհք ◆ Նստավ սոլուխն առեց տերտերը, նոր էլավ ժամը։ Ահ
սոլուղ քաշել, Կարին՝
1. շունչ քաշել, շնչել
2. հանգստանալ
սոլուղը ելնել, Կարին՝ ազատ շնչել, ազատ շունչ քաշել ◆ Ասլանի սոլուղն ելավ՝ դևը մնաց մեշի ետևը։ Հժհք
սոլուղը իրան դուռն առնել, Կարին՝ լեղապատառ մինչև իրենց տուն վազել, շունչը իրենց դռանը առնել ◆ Լծից օրա չի արցըկըմ տերտերին, տերտերը սոլուղը մեջ գլուխ իրան դուռն է առնըմ։ Ահ
սոլուղը կտրել, Կարին՝
1. շունչը կտրվել, դժվարությամբ շնչել
2. մեռնել
3. համբերությունը հատնել

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։