Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ սու•րաթ 

  1. Նոր Բայազետ, Մանազկերտ՝ դեմք, երես, տեսք ◆ Կարմր երես, բոլոր սուրաթ, Դնգըռ գլուխ ու լեն ճակատ։ Բնս ◆ Ռուստամը խայլին առավ ձեռը, իր սուրիաթը իշկեց, տեսավ, որ երեսին իրեք մազ սիվտըկեր ա։ Ահ ◆ Յոթն օր չուտես, չխմես՝ էտ սուրաթին թամաշա էնես։ Ահ
  2. սիրուն դեմք, գեղեցիկ երես ◆ Սուրաթ էրեսիդ, էն սուրբ մեռնին, էդ վարդ պռոշներիդ՝ ես մատաղ ըլիմ։ (Խաչատուր Աբովյան)
  3. նկար, պատկեր ◆ Էդ սուրըթի տեր ձեռք չի գա, էդ սուրըթի տեր խույումճի բաշու կնիկն է։ Ահ ◆ Նոր թագավոր… հախպուր մե կիտա շինել, զուր սուրաթ կիտա կախել վըր հախպրի կամարին։ Հժհք
  4. (թղթախաղ) պատկեր կրող խաղաթուղթ
  5. Նոր Նախիջևան՝ նմուշ, օրինակ (նախշի պատճենը հանելու)

Արտահայտություններ

խմբագրել
  1. Թբիլիսի՝ սուրաթ- մաքաղաթ- նախշազարդ՝ մանրանկարներով զարդարված ձեռագիր մագաղաթ ◆ Օսկե վարաղնով վարաղնած սուրաթ- մաքաղաթն դուն իս։ (Սայաթ-Նովա)
  2. Արաբկիր՝ սուրաթդ ետևդ դառնա- (անեծք) վիզդ կոտրի- մեռնես
  3. սուրաթը քաշել- դեմքը նկարել- պատկերը հանել ◆ Յիփ քու սուրաթը կու քաշին, նախշումըն շնուք կու տաս։ (Սայաթ-Նովա)

Աղբյուրներ

խմբագրել
  • Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։