սրբություն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [sɾbutʰˈjun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ ս(ը)ր•բութ•յուն
Ստուգաբանություն
խմբագրելԳոյական
- կրոնական տեսակետից սուրբ համարվող բան էություն, վայր և այլն ◆ Փախչելու միջոցին Լուսավորիչը… սրբությունները թաքցրեց անտառի մեջ, մի անհայտ տեղում։ (Րաֆֆի)
- այն, ինչ որ մեկի համար սուրբ՝ նվիրական է համարվում, մեկի ծայրահեղորեն նվիրական էակ՝ առարկա՝ գաղափար ◆ Հայրենիքն է նրա միակ սրբությունը:
- բարոյական անբասիր հատկություն՝ սկզբունք՝ գաղափար և այլն ◆ Նա ամեն բան ծախեց փողով, ոտքեց ամեն սրբություն: Հովհաննես Թումանյան
- այն ամենը, որ մարդու հոգուն՝ սովորություններին ևն հարազատ՝ նվիրական է ◆ Կովատերը կատաղած հայհոյում էր Լևոնի բոլոր սրբությունները: (Նաիրի Զարյան)
- մեկի համար պաշտամունքի պես նվիրական դարձած անձ ◆ Այդ կինը նրա սրբությունն է, պաշտամունքը։
- վսեմություն, ազնվություն, վեհություն ◆ Հոգու՝ մտորումների՝ ձգտումների սրբություն:
- անխախտելի՝ անառարկելի՝ բացարձակ դրական բան՝ հանգամանք ◆ Սրբություն՝ պարտականություն՝ ճշմարտություն։
- (կրոն․) սրբավայր
- (կրոն․) հրեաների վկայության խորանը
- (կրոն․) կաթողիկոսների՝ հայրապետների հարգական մակդիր
Հոմանիշներ
խմբագրելԱրտահայտություններ
խմբագրել| Բաղադրյալ բառեր | |
Թարգմանություններ
խմբագրելԹարգմանություն
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։