Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ս(ը)ր•ջել

Մուշ, Վան՝ շրջել, գետին տապալել ◆ Իր վուեր պերին, քյաշեց, սըռճեց, Ըշկաց պերողի իրեսը։ (Քյոռ Օղլի)
արտը առաջին անգամ հերկել, որով տակի հողը վրան է շրջել
շուռ տալ, մյուս երեսը՝ կողմը դարձնել ◆ Ըսավ. - Ինսան օղլին երանի թե խելք ունենար. քարի տակը գյուգումըմ օսկի կա, քարը սրչե, օսկին հանե, տանե բոլ, բոլ ուտե։ Հժհք
Կարին՝ լցնել, շուռ տալ ◆ Թաթուխը քնաց մե մեծ կուշըմ գարի փերեց սրչեց ձիան առաջը։ (Ձեռագիր)
շուռ տալ դնել ◆ Քար սըռճեցին վերեն, թողին քնացին։ Հժհք

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։