վեղ
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [vɛʁ]
վանկեր՝ վեղ
- Ղարաբաղ, Մեղրի, Կարճևան՝ հող ◆ _Էլհա ճնապարին վեղին ... եշիլավ քյընըմ ըն, քըյնըմ, հսնըմ էտ խոր վերին։ Հժհք ◆ Վողը տամ կաղին գլխին։ Ահ
Արտահայտություններ
խմբագրել- վեղ անել
- հող ցանել վրեն ◆ Կտրած, արյունը շոռալիս մաննը վեղան ըրավ, թա սըհենց կանուխ կլիվանա։
- հողի մեջ դնել, հողում թաղել ◆ Էտ ձյուկները տանըմ ա արտեն ծրին երի ղոլին ըստեղ-ընդեղ վեղավ անըմ։ Հժհք
- վեղին նհետ կռեվս տալ, տե՛ս * Հողի հետ կռիվ տալ ◆ Շնհավեր թյազա տարի, ա՜յ շինական, վեր գյանքըտմաշըմ ըս սաղ տարին, վեղին նհետ կռևս տամ, բոստան շինըմ։ (Տմբլաչի Խաչան)
Աղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։