վերջակետ
Հայերեն
վերջակէտ
- ՄՀԱ՝ [vɛɾd͡ʒɑˈkɛt]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ վեր•ջա•կետ
Ստուգաբանություն
խմբագրելԳոյական
- երկու կետից բաղկացած կետադրական նշան, որ դրվում է յուրաքանչյուր ավարտված նախադասության վերջում
- (փխբ․) վերջ, ավարտ ◆ 1917 թվականը դարձավ Ն. Յա. Մառի գիտարշավների վերջակետը: Վրույր
- (փխբ․) վերջին` սահմանային կետ, գագաթնակետ
Հոմանիշներ
խմբագրել- (քերկ․) մեծակետ
- ավարտակետ, վերջ, ավարտ
- տե'ս գագաթնակետ
Արտահայտություններ
խմբագրել- վերջակետ դնել -
- վերջակետ նշանակել
- (փխբ․) վերջացնել, ավարտել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։