տալացու
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [tɑlɑˈt͡sʰu]
վանկեր՝ տա•լա•ցու
- Թբիլիսի՝ տալու ենթակա, տալիք, պարտք ◆ Ոչինչ տալացու չիմ։ (Գարեգին Սևունց) ◆ Էն եմ ասում, որ ... իրար հետ հաշիվ, առնելացուկ, տալացուկ ունինք։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Խոջա Միրզին փող ա տալացուք: Մ.
Արտահայտություններ
խմբագրել- հոգի ունիմ տալացու(կ), աստծու առաջ պատասխանատու եմ, ճիշտ եմ ասում ◆ Էս խոսքերն իմ ականջովս լսեցի, հոգի ունիմ տալացուկ... թե որ մի խոսքը սուտ ա։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Չէ, հոգի ունիմ տալացուկ, ինչի՞, ախպեր, պիտի ասիմ ու ղուրթը կոսիմ։ (Խաթաբալա)
Աղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։