(մինուճար) ժառանգ (որ օջախը պիտի պահի) ◆ Ամեն մինը մի մոր որդի, / Ամեն մինը մի տան ճըրագ։ Հովհաննես Թումանյան◆ Իրն տան ճրագներն էին անոնք, իր նոսրացող տոհմը շարունակելու կոչված շառավիղներ։ Սիմ ◆ - Ախր սա Ասլանն է, օջաղիս վառ ճրագը, կյանքիսն հետին թելը, ցավիս ճարը․․․մեր արևը։ Ահ
ընտանիքի սյուն ◆ Մեր տան ամրոցն է մայրս, / Մեր տան ճրագն է մայրս, / Մեր արեգակն է մայրս, / Մեր հերն ու մերն է մայրս։ Հովհաննես Շիրազ◆ Այնտեղ է և մեր աչքի լույս, / Մեր օջախի վառ ճրագ՝ / Հայրդ կռվում՝ սիրտն ալեհույզ, / Սրտում և՛ թույն, և՛ կրակ։ Ալծ
