տաշին
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [tɑˈʃin]
վանկեր՝ տա•շին
- Վան՝ առաջվա, նախկին ◆ Կալտընանք տաշին խոճին տակ մշակ էլանք, լերդ ու լեղի կերանք, իրիսնին ժուռ ու թթյու, զևուցնին կյանց նեխած ժաժին կծու։ ԱՏՍ ◆ էն տեղեն կնայինք Մանծկերտ, յանե մեր խայոց տաշվան քաղաք, որ ստյուց առաջ շատ անուն ուներ։ ԱՏՍ
Արտահայտություններ
խմբագրելԱղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։