ցածրունք
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [t͡sʰɑt͡sɾuŋkʰ]
վանկեր՝ ցած•րունք
Բառակազմություն խմբագրել
Գոյական
- (նորբ․) ցածրություն, (փխբ․), փոքր՝ ցածր՝ ստոր դիրք ◆ Իրենց ցածրունքից արհավարհելով ԼՂՀ օրինական իշխանություններին՝ բենզին էլ սեփականացրին։ Երկիր (թերթ)
Թարգմանություն
Աղբյուրներ խմբագրել
- Սեդա Էլոյան, Արդի հայերենի նորաբանությունների բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «Հայաստան», 2002 — 492 էջ։