փուք
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ փուք
- Վան, Սեբաստիա, Մուշ, Մալաթիա՝ շունչ ◆ Բերնիս փուքով փոշին հանեմ, շուռ տամ ու ծալ-ծալ անեմ յարիս շապիկը։ Աճ․
- Արարատյան, Նիկոմեդիա՝ փքված, ուռած ◆ Փուք հաց։ Աճ․
- Սեբաստիա, Նիկոմեդիա՝ անհյութ, թույլ ◆ Փուք միս։ Աճ․
- Ղարաբաղ՝ վիշտ ◆ Սրտին փուքը։ Աճ․
- Արարատյան, Մուշ, Նոր Նախիջևան՝ բարկություն, զայրույթ ◆ Փուքը մեր վրա առավ։ Աճ․
- Նոր Նախիջևան՝ բշտիկ ◆ Ճիրիմ՝ թուք չիմ, ճերմակ իմ՝ փուք չիմ, ծնած օրեդ անպակաս եմ փորեդ։ ՀԺհ
Արտահայտություններ
խմբագրել- փուք տալ, Արարատյան՝
- փչել, ուռեցնել ◆ Քաղցու կրողները բարձած լեքշերը, ձիանոնցը դահ տալով․․․ կրում են, մի մին տեղ էլ ճամփին փուք տալի, որ պատռվի ոչ։ (Պերճ Պռոշյան)
- մեկին գրգռել մեկ ուրիշի դեմ ◆ Փուք տվեց, փուք տվեց, իր դեմ հանեց։ (Հակոբ Մանանդյան)
- Ղարաբաղ՝ փչելու գործիքով նվագելիս բերանում օդի պաշար հավաքել՝ նվագը չընդհատելու համար ◆ Զուռնաչի Կարապետը հենց լյավ փուք ա տամ, վար ածածեն ղաթը կտրվում չի։
- փուք բաց թողած տիկ, Արարատյան՝ եռանդը կորցրած, ուժաթափ եղած ◆ Մենք աշխատում ենք․․․ օրիորդի ստվերը մի որևէ տեղ տեսնել, որ գոնե տարածված արտաքին գեղեցկության մասին մի գաղափար կազմենք ու կամ այն է, հաղթանակը տարած, գլուխներս բարձր բռնենք և կամ լռենք ու փուքը բաց թողած տիկ նման գլորվինք ու նախանձու մեր միսը կրծոտենք։ (Պերճ Պռոշյան)
- փուքը իջնել
- փուքը նստել
- եռանդը պակասել, մեղմանալ, խեղճանալ ◆ Փուքը նստել ա, առաջվան տղամարդը չի Ամ․
- բարկությունն իջնել, հանդարտվել ◆ Մի քիչ գազազեց, հետո փուքը նստեց։ Ամ․ ◆ Սուլթանն էստեղ կը կակըղնա, զուր փուք գիջու, զգլուխ կը կախե։ ՀԺհք․ ◆ Ցոկոլեն քանիմ անուշ խոսք կոսե կնկան, կնկա փուք գիջնա։ ՀԺհք․
- սրտի փուքը դատարկել, Արարատյան՝ կուտակված վիշտը՝ մտատանջությունները պատմելով՝ թեթևություն զգալ ◆ Նաչալնիկ տղա՛․․․ հրամանք արա մի երկու խոսք ասեմ սրտիս փուքը դատարկեմ, հետո աչքս հանի։ (Պերճ Պռոշյան)