Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ ա•բուռ 

Ստուգաբանություն խմբագրել

Գոյական

  1. (գվռ․) Շամախի՝ ամոթ, պատվազգացում, պատվի՝ ամոթի զգացում ◆ Թուղթ եք տվել, վախտ իմացեք, Ամոթ, աբուռ, ահ ունեցեք։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Աբուռը հիմիկվա օղլուշաղներից վերացել ա։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Ուրբավարը կնկան աբուռ չկա։ (Ձեռագիր) ◆ Ախչի Գյոզալ… բա տյու իրեսիտ աբուռ չոնի՞ս։ (Խաթաբալա)
  2. Արարատյան՝ ամոթանք, կշտամբանք ◆ Թե մի կտոր հաց ուզես ուտելու, ճանգ ու երես կըլնին, հազար աբուռ կտան մարդի։ (Պերճ Պռոշյան)

Հոմանիշներ խմբագրել

  1. ամոթ, ամոթահարություն, այպ, խիպ, խպնոտություն, նամուս, երեսի ջուր, երեսի աբուռ, երեսի կաշի, երեսի մեռոն, երեսի ջուր

Արտահայտություններ խմբագրել

  1. աբուռը քորել - մեկին հանդիմանել, կշտամբել, նախատել ◆ Սպասիր հանդիպեմ, նրա աբուռը այնպես քորեմ, որ եկած ճամփան մոռանա։ (Անահիտ Սահինյան)
  2. աբուռ հայա - ամոթ, պատկառանք ◆ — Լավ, — ասում ա, — որ էթամ՝ խոսք տալի՞ս ես, ընչանք իմ գալը աբուռ հայով կենաս։ ՀժՀք
  3. աբուռը գնալ, վեր կյալ -
    1. պատկառանքը վերանալ, անպատկառ դառնալ
    2. ամաչել, անհարմար զգալ ◆ Մին մարթ ղոնաղ պերած վախտն էլ մարդու աբուռ վեր ա կյամ։ ՀժՀք
  4. աբուռը իրեսին - պատվազգաց, պատիվը բարձր ◆ Մեր աբուռը մեր իրեսին ապրում ընք։ (Լևոն Աթաբեկյան)
  5. աբուռը մի ղոլ դնել - պատվասիրությունը՝ ամոթը մի կողմ դնել, պատվի զգացումը հաշվի չառնել ◆ Էլ ճար չկա, աբուռս մինղոլ ըմ տինելու, կյամ կուշտդ։ (Խաթաբալա)
  6. աբուռը վեր ածել, թափել - նախատել, ամոթանք տալ ◆ Վեր տեսնամ, աբուռը վեր կածեմ։ (Ձեռագիր)
  7. աբուռը տափավը տալ - պատիվը գետնով տալ ◆ Էն հարսը մեր աբուռը տափավը տըվավ։ (Ձեռագիր)
  8. աբուռը քորել - մեկին հանդիմանել, կշտամբել, նախատել ◆ Սպասիր հանդիպեմ, նրա աբուռը այնպես քորեմ, որ եկած ճամփան մոռանա։ (Անահիտ Սահինյան)
  9. աբուռից հանել - լլկել, անպատիվ անել ◆ Ես աղջիկ չունեմ, որ տամ շներին, տանեն աբուռից ու պատվից հանեն։ (Նաիրի Զարյան)

Աղբյուրներ խմբագրել