անհանգիստ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [ɑnhɑŋˈɡist]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ ան•հան•գիստ
Կազմություն
խմբագրելՀայերեն
- շատ շարժուն, դադար չունեցող ◆ Միշտ անհանգիստ են նրա ձեռքերը, միշտ ինչ-որ մի բան է անում։ (Ակսել Բակունց)
- ոչ խաղաղ, վրդովված, հուզված ◆ Վտակը ժայռից ներքև է թռչում, Թափ առած ընկնում քարերի գլխին, Զարկում ավազին, շաչում է, ճչում, Ճչում անհանգիստ, փրփուրը բերնին։ Հովհաննես Թումանյան
- ոչ հանգիստ, անհանգստությամբ լի, անհանգստացած ◆ Լևոնն անհանգիստ հայացք նետեց կնոջ վրա։ (Նաիրի Զարյան)
- անհանգստացնող, մտատանջող ◆ Այլևս չէին կարող լինել անհանգիստ սպասումներ, անքուն գիշերներ, հարատև լարված դրություն։ (Նար-Դոս)
- ոչ առողջ, փոքր-ինչ հիվանդ ◆ Իշխանը թեև այսօր քիչ մը անհանգիստ է… բայց ձեզ պիտի ընդունի։ «Երևանյան օրեր»
- գործունյա, ժրաջան ◆ Կարելի էր ճանաչել առհասարակ անհանգիստ, ստեղծագործող մարդուն, որի համար… իսկապես աշխատանքը դարձել էր միակ կիրքը։ (Վիգեն Խեչումյան)
- չարաճճի, անդադրում ◆ Անհանգիստ երեխա։
Մակբայ
- շարունակ, անդադար, առանց հանգստի ◆ Քանդում, քանդում է նա անհանգիստ, քարե բերդերը պրտում դեն։ Եղիշե Չարենց
Հոմանիշներ
խմբագրել- անհանդարտ, անդադար, անանդորր, դիվադադար
- տե՛ս անխաղաղ
Արտահայտություններ
խմբագրել- անհանգիստ անել - անհանգստացնել ◆ Երկար ճանապարհի հոգսը անհանգիստ էր անում ծերունուն։ Դերենիկ Դեմիրճյան
- անհանգիստ լինել - անհանգստանալ
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։