Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ բար•բա•րոս 

Ստուգաբանություն

խմբագրել

Փոխառություն՝ հունարեն βάρβαρος:

Գոյական

  1. (պատմ․) այլազգի, օտարազգի, անուն, որ տալիս էին հին հույներն ու հռոմեացիները իրենց լեզուն չհասկացող և անհասկանալի լեզվով խոսող բոլոր օտարներին, որոնց խորթ էր «իսկական» հելենիստական մշակույթը։
  2. անուն, որով հնագույն հայ հեղինակները երբեմն կոչում են ոչ հայերին, օտարազգի
  3. քաղաքակրթության ստորին աստիճանի վրա գտնվող մարդ (փխբ․)
  4. կիսավայրենի, խուժադուժ ◆ Երևում էին այն փոքրիկ ամրոցների հետքերը, որ կառուցել էին Դավիթ-Բեկի մարդիկ Սյունիք խուժած բարբարոս ասպատականի դեմ առաջին ճակատամարտն սկսելու համար։ Սերո Խանզադյան
  5. արյունաբբու, վայրագ
  6. կոպիտ, անտաշ, գռեհիկ, անկիրթ ◆ (Նա) Գիտեր, որ յուր երկիրը շրջապատված է անկիրթ և բարբարոս դրացիներով։ (Մուրացան)
  7. բարբարոսների, բարբարոսական ◆ Նորից դարձավ Նաիրին բարբարոս սրերի հեսան։ Եղիշե Չարենց
  8. կոպիտ, չհղկված ◆ Մեր լեզուն ճկուն է ու բարբարոս — առնական է, կոպիտ, բայց միևնույն պահին պայծառ է նա, որպես մշտաբորբոք փարոս։ Եղիշե Չարենց

Հոմանիշներ

խմբագրել

Արտահայտություններ

խմբագրել
  1. ֆաշիստական բարբարոսներ

Աղբյուրներ

խմբագրել