բարունակ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bɑɾuˈnɑk]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ բա•րու•նակ
Ստուգաբանություն խմբագրել
Հավանաբար կազմված է բար «պտուղ» (հմմտ. բարբառային բարատու, բարել, բարելի, բարեղեն, բարոտ, բարաթավ, որոնց մեջ բար-ն ունի այդ իմաստը) և ունակ բաղադրիչներից. Աճառյանը կարծում է, որ ոսկեդարյան շրջանում բարունակ կազմություն չպետք է լինի, բայց այդպիսի խիստ հակադրությունը կասկածելի է, ինչպես ցույց է տվել Վ. Առաքելյանը։
Գոյական
- Արարատյան՝ խաղողի որդի երկար ուռը, մատը ◆ Ձեր բաղերի բարունակներն ու տաշտակները քոքի վրա կմնան։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Արջի պես ջարդում-փշրում են, էլ ոչ անդալիս են թողնում, ոչ բարունակ։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Ձեր բաղերի բարունակներն ու տաշտակները քոքի վրա կմնան։ (Պերճ Պռոշյան)
- ծառի բնից կամ կոճղից բուսած ճյուղ
- (փխբ․) շառավիղ, սերունդ, հետնորդ
Հոմանիշներ խմբագրել
- շիվ, ընձյուղ, շառավիղ, ուռ, ջով, տորր (ծառի բնից կամ կոճղից բուսած ճյուղ) (ժղ․)
- մատ, ուռ (խաղողի ճյուղ)
- տե՛ս սերունդ
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Ածական
- բարունակից պատրաստած ◆ Քեզ երգելեն արյունեցան, խենթացան, յոթը վերքերն իմ բարունակ սրինգիս։ (Ռուբեն Սևակ)
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։