դուդուկ

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [duˈduk]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ դիւդիւկ

վանկեր՝ դու•դուկ 

Ստուգաբանություն

Փոխառություն՝ օսմանյան թուրքերեն «دودوك‎» (դյուդյուկ/դիւդիւկ)-ից․ հմմտ թուրքերեն և ադրբեջաներեն «düdük» (դյուդյուկ/դիւդիւկ), ադրբեջաներեն «tütək» (տյուտէկ/տիւտէկ)։

Գոյական

1. փոքրիկ հասարակ սրինգ ◆ Երեկոները խռնվում էին կամրջի մոտ և… դուդուկ նվագում։ Սերո Խանզադյան
2. հայկական ժողովրդական, նաև անդրկովկասյան ժողովուրդների շրջանում տարածված փողային նվագարան, որը նման է հոբոյի, սակայն ավելի լայն, կրկնակի լեզվակ ունի, պատրաստվում է ծիրանի փայտից, ունի դիտոնիկ ձայնաշար, դեցիմայի սահմաններում
3. (փխբ․) ուրիշի թելադրանքով շարժվող՝ խոսող մարդ, ուրիշի խոսափող

Հոմանիշներ

1. (երժշտ․) սրինգ, նայ (փողային երաշտական գործիք)
2. տե՛ս կամակատար

Արտահայտություններ

1. դուդուկ փչել

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ

Թարգմանություն

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։