Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ ինքնակայ

վանկեր՝ ինք•նա•կա 

Ստուգաբանություն

խմբագրել

Ածական

  1. ինքն իրեն գոյություն ունեցող, ոչ մի ուրիշ գործոնից կախում չունեցող, ինքնագո
  2. ինքնուրույն ◆ Իրենց կենցաղավարությամբ չէին զանազանվում քրդերից։ Բոլորից ազատ էին և ինքնակա: (Րաֆֆի) ◆ Նա այնքան ուժ չուներ, որ ինքնակա դիրք պահպաներ. ստիպված էր հակվել կամ մեկի կամ մյուսի կողմը։ (Րաֆֆի)

Հոմանիշներ

խմբագրել
  1. տե՛ս ինքնագոյ
  2. տե՛ս ինքնուրույն

Արտահայտություններ

խմբագրել

Աղբյուրներ

խմբագրել