ինքնակա
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [iŋkʰnɑˈkɑ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ ինքնակայ
վանկեր՝ ինք•նա•կա
Ստուգաբանություն խմբագրել
Ածական
- ինքն իրեն գոյություն ունեցող, ոչ մի ուրիշ գործոնից կախում չունեցող, ինքնագո
- ինքնուրույն ◆ Իրենց կենցաղավարությամբ չէին զանազանվում քրդերից։ Բոլորից ազատ էին և ինքնակա: (Րաֆֆի) ◆ Նա այնքան ուժ չուներ, որ ինքնակա դիրք պահպաներ. ստիպված էր հակվել կամ մեկի կամ մյուսի կողմը։ (Րաֆֆի)
Հոմանիշներ խմբագրել
- տե՛ս ինքնագոյ
- տե՛ս ինքնուրույն
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։