ինքնահատուկ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [iŋkʰnɑhɑˈtuk]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ ինքնայատուկ
վանկեր՝ ինք•նա•հա•տուկ
Ստուգաբանություն խմբագրել
Ածական
- միայն իրեն հատուկ, յուրահատուկ, ինքնատիպ ◆ Ընկեր սկսել էր պատմել ինքնահատուկ դառն, կծու, հեգնությամբ լի սրախոսություններով։ Վրթանես Փափազյան ◆ Դարաշրջան բացող գրողներն ունեն նաև գծեր, որ ինքնահատուկ են հենց իրենց։ (Դասագիրք)
- առանձնահատուկ
Հոմանիշներ խմբագրել
- տե՛ս առանձնահատուկ
- տե՛ս յուրահատուկ
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։