խամրել
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [χɑmˈɾɛl]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ խամ•րել
Ստուգաբանություն խմբագրել
Բայ
- թարմությունից զրկվել, թառամել (բույսի՝ տերևի՝ ծաղկի մասին) ◆ Հանեց ծոցեն վարդը խամրած։ (Ակսել Բակունց) ◆ Արևիկի դեմքը նման էր խամրած շուշանի։ Սերո Խանզադյան
- փայլը՝ գույնը կորցնել, գունաթափվել ◆ Խամրած արծաթի գույնով ուրվանում էր Արագածի ձյունապատ գագաթը։ (Ավետիք Իսահակյան)
- (փխբ․) եղծվել, փչանալ, գեղեցկությունը կորցնել ◆ Խամրել գեղեցկությունը։ ◆ Ամեն մեկի կյանքում լինում են պահեր, երբ մարդ թառամում է, խամրում։ Անահիտ Սեկոյան ◆ Իմ հույզերը, օ՜, խամրում են, օ՜ , խամրում ու մահանում են։ Սարմեն
- (փխբ․) թուլանալ, տկարանալ, աղոտանալ ◆ Ասես աստղերն էլ ահավոր շոգից խամրել և թույլ առկայծում են։ (Բոգդան Վերդյան)
- (փխբ․) ազդեցությունը՝ նշանակությունը կորցնել, նսեմանալ {{օրինակ|Հերոսների փառքը երբեք չի՛ խամրի: ◆ Եվ հորդ արցունքների մեջ խամրեցին նրա աչքերը։ (Ավետիք Իսահակյան) ◆ Խամրես պիտի զիս։ (Դանիել Վարուժան) ◆ Այդ երգը չի խամրել մեր օրերում։ (Դասագիրք) ◆ Զառամյալ մարդ էր, դանդաղ խամրեց։
Հոմանիշներ խմբագրել
- թառամել, թոշնել, թոռոմել, թարշամել, թորշոմել, խամրանալ, (գվռ․)՝ թոռմել, թոռմշկել, թոռմտել, թոռմըռտկել
- տե՝ս խունանալ, գունաթափվել
- տե՝ս եղծվել, փչանալ
- տե՝ս թուլանալ, տկարանալ
- տե՝ս աղոտանալ
- տե՝ս նսեմանալ
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։