Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ հալածել

վանկեր՝ հա•լա•ծել 

Ստուգաբանություն խմբագրել

Թերևս բնիկ հնդեվրոպական՝ *pel- «քաշելով կամ հրելով շարժել, քշել» արմատից. հմմտ. լատիներեն pello «հրել, քշել», հունարեն πάλλω՝ «թափահարել»։

Բայ

  1. հետապնդել, մեկի հետևից ընկնել նրան քշելու կամ բռնելու համար ◆ Հայհոյելով , հարայ-հրոցով ընկնում են հետևից, հալածում, տանում, զգում անտառները։ Հովհաննես Թումանյան
  2. փախուստի մատնել, հաղթելով հետամտել հեռու վանելու՝ քշելու համար ◆ Սմբատ Գունդստաբլը հալածում էր թշնամուն։ ◆ Գարունն եկավ ու թևերը հովիտներում տարածեց, Հայաստանի խիստ ձմեռը լերանց ծայիերն հալածեսց: Հովհաննես Թումանյան ◆ Գուցէ մի նոր լույս հալածեսմութը։ (Ավետիք Իսահակյան)
  3. նեղել, ճնշել, բռնությունների ենթարկել ◆ Ֆաշիստները հալածում էին հրեաներին։
  4. (փխբ․) քշել, տանել ◆ Բուքն էր հալածում ձյունը։ ◆ Հալածում են ինձ անցած օրերը, ներկա ժամերը հանգիստ չեն տալի։ Հովհաննես Թումանյան
  5. (փխբ․) վանել, դուրս մղել, քշելով ցրել՝ փարատել ◆ Ծագող արևը հալածում էր թանձր խավարը։
  6. (հնց․) հեռացնել, դուրս անել, վտարել մի տեղից ◆ Հալածում է այլազգին իմ բնիկ աշխարհեն։ Ռափայել Պատկանյան
  7. (փխբ․) անհանգստացնել, հոգեպես կամ մտավորապես տանջել ◆ Դառն մտքերը հալածում էին նրան։
  8. (փխբ․) պայքարել մի բանի դեմ, թշնամի լինել մի բանի ◆ Նա հալածում է շահ ու բռնություն։ ՀՎ

Հոմանիշներ խմբագրել

  1. հետապնդել, (գվռ․)՝ լարել, փանդանդել, հետևից ընկնել
  2. ճնշել, նեղել, տանջել, բռնանալ, օր չտալ, օր ու արև չտալ, հետն ընկնել
  3. տե՛ս հեռացնել
  4. տե՛ս քշել, տանել

Արտահայտություններ խմբագրել

Աղբյուրներ խմբագրել