ձայնավոր հնչյուն

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [d͡zɑjnɑvɔɾ hnt͡ʃʰˈjun]

Բացատրություն

1. (լեզվբ․) այն հնչյունները, որոնք արտաբերվում են առանց փակվածքի կամ զգալի նեղվածքի, արտասանական ապարատի բոլոր օրգանների հավասարաչափ լարվածությամբ և օդի համեմատաբար թույլ հոսանքով

Հոմանիշներ

1. ձայնավոր տառ
2. ձայնավոր գիր

Թարգմանություն

• ռուսերեն՝ гласный (ru) ‎(glasnyj), гласный звук (ru) ‎(glasnyj zvuk), вокоиды (ru) ‎(vokoidy)
• անգլերեն՝ vowel
• ֆրանսերեն՝ voyelle
• գերմաներեն՝ Vokal, Selbstlaut
• լատիներեն՝ litterae, vocales

Աղբյուրներ

• Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։