Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ միահեծանութիւն

վանկեր՝ մի•ա•հե•ծա•նութ•յուն

Ստուգաբանություն

կառավարման ձև, որի ժամանակ բարձրագույն պետական իշխանությունը պատկանում է մեկին ինքնակալություն, միապետություն
միահեծան բնույթ կրել՝ ունենալ
(փխբ․) կամայականություն, ինքնակամություն
(փխբ․) գերակշռություն, գերիշխանություն ◆ Նկատվում է վարպետության թուլուցում, որի պատճառներից մեկըն էլ հարթապատկերային ոճի միահեծանությունն է։ (Ազատ Վշտունի)

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։