պոչիկ
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ պո•չիկ
- Ղարաբաղ, Գանձակ, Պոլիս, Խարբերդ, Գորիս, Մուշ, Բաղեշ, Սասուն, Տիգրանակերտ, Վան՝ փոքր պոչ
- մարդու ողնաշարի ծայրը՝ ծայրը ոսկորը՝ նստատեղի մոտ
- Խարբերդ, Բալու՝ որոմ, որ ցորեն հետ է աճում
- տե՛ս պոչեր
- Կարին, Ախալցխա՝ պոչը՝ կոթը կիսով չափ կոտրած ◆ Պոչիկ դգալ։ (Հրաչյա Աճառյան)
Արտահայտություններ
խմբագրել- Սասուն՝ պոչիկ արոր - շատ ամուր արոր, որի մաճն ու առատամը լինում է մի ամբողջական կտորից, երբեմն էլ՝ մաճբուռը հետը ◆ Մշո դաշտեցիները գործածում էին ռատամ արոր, իսկ սասունցիները՝ պոչիկ արոր։ (Եղիազար Կարապետյան)
- Խարբերդ, Բալու՝ պոչիկը վերցնել - պոչիկի ցավը փարատել մաժելով
- պոչիկն ընկնել
- Խարբերդ, Բալու՝ պոչիկը ցավել
Աղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։