Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ս(ը)ր•մա

Արարատյան, Սեբաստիա, Խոտուրջուր, Արաբկիր, Մուշ, Վան, Մոկս, Թբիլիսի, Ակն, Հավարիկ՝ ոսկեթել, արծաթաթել, ոսկեգույն կամ արծաթագույն թել ◆ Անկեց ես քու մազերդ ըսեմ, որ սրմայի թել կ՛ըլմանի ։ ◆ Ախչի, նազերով, քալաշ ծամերով, ծամերտ իստըկեմ սրմա թելերով։ (Հրաչյա Աճառյան)
ոսկեթելով ասեղնագործած ժապավեն, երիզ ◆ Աղջի, արի, սրմա կարեմ, սըրմիդ վրա ոսկի շարեմ։
ոսկեթելով ասեղնագործած ◆ Սոլերն էր սըրմա, արևն էր կարմիր Ահ ◆ Սըրմա քամար պիրեր է, պարակ մեջքիս խամար ի։ Ահ
(փխբ․) ոսկեծամ, ոսկեգիսակ, ոսկեթելի նման ◆ Ռըհան եմ ցանե խոտերով, էրթամ քյաղեմ շող մատներով։ ◆ Սըրմա ծամից մազմը քյաշեմ, ծաղիկ քյաղեմ, ծաղիկ քյաղեմ դաստա կապեմ։ ԱՍՏ ◆ Առավոտուն հետ խազերուն մայիլ եմ սըռմա մազերուդ։
Խոտուրջուր՝ ոսկեզօծ շերտ
Թբիլիսի, Սեբաստիա, Վան՝ զուտ արծաթ ◆ Իմ սիրմա էրծաթ ախպեր։ (Սայաթ-Նովա)
Սեբաստիա, Վան՝ կանացւ հատուկ անուն

սրմա2

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։