սնապարծ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [snɑˈpɑɾt͡s]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ սնապարծ
վանկեր՝ ս(ը)•նա•պարծ
Կազմություն
խմբագրելԱրմատ՝ սին, հոդակապ՝ -ա-, արմատ՝ պարծ:
Ածական
- անհիմն գոռոզություն ունեցող, պարծենկոտ, գոռոզամիտ ◆ Ավելին, գրականության որոշ սնապարծ «օրենսդիրներ» սվիններով գրոհում էին սիրո, բնության, կարոտի, տխրության, անձնվիրումի, բարեկամության բանաստեղծական արծարծումները, համարելով դրանք ոչ ավել, ոչ պակաս«քաղքենիական հոգեբանության դրսևորումներ»։ (Գեղամ Սարյան)
- սնապարծություն արտահայտող՝ պարունակող ◆ Մեզ չի փրկի ոչ մի պատնեշ և ոչ մի ազգային սնապարծ ու գոհունակ ինքնախաբեություն։ (Վահան Տերյան)
Հոմանիշներ
խմբագրել- սնապարծիկ, սնափառ, սնամոլ, պարծենկոտ, գոռոզ, գոռոզամիտ, ամբարտավան, հոխորտ, անձնակարծ, ինքնակարծ, ինքնահավան, բարձրամիտ, բարձրահոն, անձնագով, ինքնագով, ֆանֆարոն, զրափառ, զրապարծ, զրարապանծ, գոռոզասիրտ, (հնց․)՝ կոկոզ, կոկոզավիզ, պարծուկ, բարձրավիզ, բարձրախոհ, բարձրադեմ, բարձրաքիթ, բարձրասիրտ, բարձրապարանոց, հպարտամիտ, անբարահավաճ, ունայնապարծ, ունայնափառ, նանրափառ, սնոտեփառ, ընդունայնապարծ, ընդվայրահոն, գերախաչ, նորափառ, ճոխասեր, անձնամեծար, եսամեծար, ամպագոռգոռ, բարձրահավան (ժղ․), (գվռ․)՝ պշպշուկ, պշպըշ, ճըռթ, մեծխոսիկ, աքլոր, մեծ սիրտ, մեծ սրտանի, ձողի ծայրով վարդը քթին չի հասնի
- տե՛ս փառասեր
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։