Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ տիրացու

վանկեր՝ տի•րա•ցու 

Կազմություն

խմբագրել

Արմատ՝ տեր, վերջածանց՝ -ացու:

Գոյական

  1. (եկեղ․) եկեղեցական ստորին պաշտոնյա՝ սարկավագից կրտսեր, դպիր ◆ Եկան և գալիս էին տիրացուներ, գաղթական քահանաներ, աղքատ աշակերտներ, և բոլորը նպաստ են խնդրում։ (Շիրվանզադե)
  2. (կրոն․) եկեղեցական ստորին պաշտոնյա, որ սպասարկում է որևէ քահանայի՝ կարգ կատարելիս ◆ Լսելի էր լինում միայն քահանայի և յուր միակ տիրացուի ձայնը։ (Րաֆֆի)
  3. (հնց․) նա, որ պատրաստվում է տերտեր՝ քահանա դառնալու, տերտերացու
  4. (փխբ․) հարգական մակդիր, որով մի ժամանակ կոչում էին գրագետ մարդկանց ◆ Բայց դու չասացիր հրամանքդ ով ես, Ուզում եմ քեզ հետ լիասիրտ խոսալ։ – Ես քաղաքումը կարդում եմ, պապի։ – Հա՜, տիրացու ես, բա ինչո՞ւ չասիր։ Հովհաննես Թումանյան
  5. (փխբ․), (արհմրհ․) իր բնագավառի՝ զբաղմունքի մեջ հետամնաց՝ հին հայացքներով ու մեթոդներով առաջնորդվող մարդ ◆ Նա ոչ թե ուսուցիչ էր, այլ տիրացու:
  6. (արհմրհ․) շատ կարդացած, բայց կարդացածը մակերեսորեն ու մեխանիկորեն յուրացրած մարդ ◆ Դժվար է այդ տիրացուներին բան հասկացնել։
  7. (ծծկբ․) գործակալ, կամակատար

Հոմանիշներ

խմբագրել
  1. (եկեղ․) դպիր, ջահընկալ, (ժղ․)՝ տացու, տերտերացու, երիցացու
  2. տե՛ս տգետ

Աղբյուրներ

խմբագրել