աշխարհաբար

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [ɑʃχɑɾhɑˈbɑɾ], [ɑʃχɑɾɑˈbɑɾ]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ աշ•խար•հա•բար 

Գոյական

1. աշխարհիկ՝ ժողովրդական հայերեն լեզուն, որ կազմավորվել է 17-րդ դարից և 19-րդ դարում գրական մակարդակին բարձրացել ◆ Ինչպես որ միջին հայերենը շարունակությունն է գրաբարի, նույնպես և աշխարհաբարը շարունակությունն է միջին հայերենի։ (Հրաչյա Աճառյան) ◆ Դու աշխարհաբար մեր սրտի թարգման, Դու մեզ հարազատ ծննդյան օրից, Թող քեզ նախատեն մարդիկ հնության։ (Սմբատ Շահազիզ)

Ածական

1. այդ լեզվով (գրված, խոսված և այլն)

Հոմանիշներ

1. նոր հայերեն (հայոց լեզվի որակական զարգացման վերջին փուլի լեզուն, արդի հայերեն)
2. աշխարհորեն

Թարգմանություններ

Թարգմանություն

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։