ավարա
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [ɑvɑˈɾɑ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ ա•վա•րա
Ստուգաբանություն խմբագրել
Ածական
- Ամասիա, Արարատյան, Երզնկա, Թբիլիսի, Հավարիկ, Շամախի, Պարտիզակ, Ջավախք՝ անբան, անգործ, պարապ-սարապ թափառող, դատարկապորտ ◆ Նա ավարայի միննա։ (Տիգրան Նավասարդյան) ◆ Միայն պիտի․․․ ավելի բարձր որոտար լոդրերի, ծույլերի, ավարաների և այլ այդպիսի մարդկանց հասցեին։ (Ակսել Բակունց) ◆ Ճաթ մանանա, մանանա, օխտը կնիկ հետն ավարա։
- անպետք, փուչ, դատարկ
- Թբիլիսի՝ ամայի, դատարկ ◆ Տեհա մենձ հայաթ, դես մտիկ տվի, դիփ ավարա։ (Խաթաբալա)
Հոմանիշներ խմբագրել
Արտահայտություններ խմբագրել
- ավարա ման գալ -
- անգործ թրև գալ ◆ Ի՞նչ ես «ավարա» ման գալիս, պսակվիր հետս․․․ փող բաժինք կբերեմ, տուն կդնես, կհարստանաս։ (Արազի)
- իզուր փնտրել
- ավարա անել - գործից գցել
- ավարա-ավարա - պարապ-սարապ, դատարկապորտի նման ◆ Բասի ավարա-ավարի զվռնիս։ (Ձեռագիր)
- ավարա ըլիլ - իզուր ժամանակ կորցնել, գործից հետ ընկնել ◆ Դրա համար եմ բանից-գործից ավարա եղել, եկել։ (Պերճ Պռոշյան)
- (փխբ․) ավարա ջաղցի պես աղալ - շատախոսել, զազրախոսել ◆ Ավարա ջաղցի պես է աղում։ (Գրիգոր Տեր-Ալեքսանդրյան)
| Բաղադրյալ բառեր | |
| |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։