բարեկամ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bɑɾɛˈkɑm]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ բա•րե•կամ
Ստուգաբանություն խմբագրել
Գոյական
- (բրբ․) ազգական
- մտերիմ ազգ
- խնամիությամբ բարեկամացած մարդ
- (հզվդ․) գործակից, դաշնակից ◆ Հայ նախարարներից շատերը ծածուկ բարեկամ էին նրան։ Դերենիկ Դեմիրճյան
- մտերմական, սրտամոտ վերաբերմունք ունեցող
- մի բանի ընտելացած, սիրահար, մի բանի հակում, սեր ունեցող ◆ գինու բարեկամ
- կոչական բառ անծանոթին կամ հեգնաբար ծանոթին դիմելու ◆ Մոտ եկ, բարեկամ, — ասաց նրան Վարդանը։ Դերենիկ Դեմիրճյան ◆ Բարեկա՛մ, ճանապարհից մի՛ շեղվիր։
- դիվագիտական լավ հարաբերության մեջ գտնվող
- (հնց․) բարի կամեցող, բարյացակամ ◆ Ես բարեկամ եմ ձեր աշխարհաշեն ժողովրդին։ (Նաիրի Զարյան)
- մոտիկ, հավատարիմ անձ, սրտակից ընկեր, մտերիմ ◆ Ահա կրկին գրում եմ քեզ, իմ լավ ընկեր, իմ բարեկամ։ Եղիշե Չարենց
- (ռազմ․) բելգիական 5-լիցքանի վելդոգ
Հոմանիշներ խմբագրել
- ազգական, ազգակից դաս (ազգացական կապով կապված մարդ) (ժղ․)
- խնամի, թայրաթոք (խնամիության բարեկամացած մարդ) (գրք․)
- տե՛ս մտերիմ, սրտակից
- տե՛ս բարյացակամ
- տե՛ս դաշնակից
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Տրունիկով Բ․, թարգմ․՝ Սերգեյ Ներսիսյան, Հրազենի ռազմագիտական հայերեն բառարան (Իրավունք), Երևան, 2009 — 189 էջ։