բարձրամտություն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bɑɾd͡zɾɑmtutʰˈjun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ բարձրամտութիւն
վանկեր՝ բարձ•րա•մ(ը)•տութ•յուն
Ստուգաբանություն խմբագրել
Գոյական
- բարձրամիտ լինելը, բարձրամիտի հատկություն
- (բրգ․) բացասական բարոյական հատկություն, որը բնութագրում է անհանգալից-արհամարհական, գոռոզ վերաբերմունքը այլ մարդկանց (առանձին անհատների, որոշակի սոցիալական շերտերի կամ առհասարակ մարդկանց) հանդեպ՝ կապված իր սեփական արժանիքների և ինքնասիրության չափազանցման հետ
Հոմանիշներ խմբագրել
- տե՛ս մեծամտություն
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Խմբագրությամբ Ի․ Ս․ Կոնի, Բարոյագիտական բառարան, Երևան, ««Հայաստան» հրատարակչություն», 1985 — 200 էջ։