դյութ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [djutʰ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ դիւթ
վանկեր՝ դյութ
Ստուգաբանություն
խմբագրելԹերևս բնիկ հնդեվրոպական կազմություն՝ *dheu- «ծուխ» արմատից՝ հունարեն θυτνης և (θυτηρ) «զոհամատույց, քուրմ» բառի իմաստի տիպի նախնական իմաստով։
Գոյական
- նա, որ զանազան միջոցներով դյութում է, կախարդ ◆ (Շարսից Շապուհը) կամենալով փորձել մեր արշակ թագավորին, դյութերի խորհրդով բերել տվավ հայոց երկրի հողից և ջրից, և նրանով ծածկեց յուր խորանի հատակի մ մասը։ (Րաֆֆի)
- (բնստ․) չքնաղագեղ` չնաշխարհիկ մարդ (առավելապես կնոջ մասին)
Հոմանիշներ
խմբագրելԱրտահայտություններ
խմբագրել| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։