Հայերեն

ՄՀԱ՝ [jɛɾˈkin]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ եր•կին

Ստուգաբանություն

Բնիկ հնդեվրոպական՝ *d(i)ui-n-՝ *dei- «փայլել, շողալ» արմատից՝ *-u աճականով՝ «շողացող երկինք»․ հմմտ․ հին հնդկերեն *dyau «երկինք», divām «օր», հայերեն տիվ, հին սլավոներեն dънь, լիտվերեն diena «օր»։ Կան հնչյունական դժվարություններ։ Հնարավոր է երկիր բառի համաբանական ազդեցությունը։

Գոյական

երկիրը շրջապատող տիեզերական տարածություն ◆ Ոչ ապաքեն Կովկասն անսաստ պատ է կանգնած մինչ երկին։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Ես երգիչ եմ՝ երկնի թիթեռ , ես գանձ չունիմ լեռ ու բեռ։ (Ավետիք Իսահակյան)
երկրի վերևում երևացող կամարաձև (սովորաբար կապտավուն) տարածություն, երկնակամար են իրենց աշխատանքով նոր բնակարան են շինում և դարձյալ նույն կապույտ ժպտուն
ըստ կրոնական պատկերացումների` աստծու, հրեշտակների և այլնի բնակության վայրը տիեզերական տարածության մեջ
նախախնամություն, աստվածային զորություն (հնց․) (ժղ․)
աստված (փխբ․)

Հոմանիշներ

երկին, մթնոլորտ, երկանամայր, վերնաշխարհ, վերներ, աստծու մաղ
երկնակամար, երկնագունդ, երկնաձեղուն, երկնքի գմբեթ, երկնքի ծով, երկնքի կամար
տե՛ս նախախնամություն
տե՛ս արքայություն

Արտահայտություններ

|}

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ sky, heaven գերմաներեն՝ հimmel դանիերեն՝ himlen թուրքերեն՝ cennet իսպաներեն՝ cielo իտալերեն՝ cielo հոլանդերեն՝ hemel հունարեն՝ παράδεισος շվեդերեն՝ himmel պորտուգալերեն՝ céu ռուսերեն՝ небо (ru) ‎(nebo) վրացերեն՝ ზეცაში ֆրանսերեն՝ ciel

Աղբյուրներ

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։