կեղտոտ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [kɛʁˈtɔt]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ կեղ•տոտ
Ստուգաբանություն
խմբագրելԱծական
- որտեղ կեղտ կա, աղտոտ ◆ Կեղտոտ փողոց։
- որին կեղտ է քսվել ◆ Կեղտոտ շոր։
- գործածելուց, օգտագործելուց հետո չլվացված ◆ Կեղտոտ բաժակ՝ աման։
- որի մեջ կամ վրա անպետք նյութեր, մնացորդներ կան ◆ Կեղտոտ աման։
- մարմնի արտազատումներից վրան կեղտ կապած ◆ Կեղտոտ գլուխ՝ ոտքեր։
- որից կեղտոտվում են, կեղտոտող, անմաքուր ◆ Կեղտոտ աշխատանք։
- իր մեջ կողմնակի խառնուրդ ունեցող ◆ Կեղտոտ ցորեն։
- անխորշ, զզվելի, գարշելի ◆ Կեղտոտ հոտ։ (փխբ․)
- անպատշաճ, անվայել, անպարկեշտ ◆ Կեղտոտ խոսք։ (փխբ․)
- անարգ, ստոր ◆ Կեղտոտ արարգ։ (փխբ․)
- անազնիվ, խարդախ, նենգ, ստոր ◆ Կեղտոտ մարդ։ (փխբ․)
Հոմանիշներ
խմբագրել- աղտոտ, աղտեղի, կեղտալի, կեղտալիր, կեղտալից, կեղտակոլոլ, կեղտակորույս, գայռոտ (հնց․), գայռուտ, գայռաթաթաղ, գայռալիր, գայռալից, դեգոտ, (գվռ․)՝ կոկռոտ, մնջոտ, ծլլակախ, կվոտ, մուռտառ
- անմաքուր, անլվա, անլվաց
- տե՛ս պիղծ
- տե՛ս ստոր
Արտահայտություններ
խմբագրելԲաղադրյալ բառեր | |
Թարգմանություններ | |
|
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։