հանճար
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [hɑnˈt͡ʃɑɾ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ հանճար
վանկեր՝ հան•ճար
Ստուգաբանություն
խմբագրելՓոխառություն իրանական աղբյուրից՝ *hančar. հմմտ. միջին պարսկերեն hang’r- «մտածել, խորհել, մտածմունք, խորհրդածություն»։ Աճառյանը տալիս է պարսկերեն hanĵar «կերպ, եղանակ, ճանապարհ, ուղի» զուգահեռը։
Գոյական
- մարդկային ստեղծագործական ձիրքի՝ տաղանդի բարձրագույն արտահայտությունը՝ աստիճանը գործունեության որևէ բնագավառում
- այդպիդի ձիրքով օժտված մարդ
- (փխբ․) (խսկց․) որևէ բան ամենայն կատարեությամբ՝ մեծ վարպետությամբ կատարող մարդ
- (հնց․) իմաստուն
- (հնց․) հնարագիտություն, ճարտարություն
Հոմանիշներ
խմբագրել- տաղանդ, ձիրք, շնորհ, հանճարեղություն, քանքար (գրք․), տուրք (հնց․)
- տե՛ս հանճարեղ
- տե՛ս հնարագիտություն
Արտահայտություններ
խմբագրել| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Մ․Մ․ Ռոզենտալի, Փիլիսոփայական բառարան (Հայաստան), Երևան, 1975 — 468 էջ։